Şaşkın

Zaman zaman unutulmuş bir koridorda bulursun kendini, Yalnızlık, sıkışmışlık haddini aştığında yeni duygular getirir sana ve artık çıkmaz istemezsin bir şekilde garip bir şekilde. Ta ki biri seni çıkarana kadar, kurtulmak istemeden kurtulma planları yaparken biri tutar ve çeker oradan seni. Mucizevi bir şey olduğunu düşünüyorum bunun, hakkı verilemeyecek bir şey. Zaman zaman tanrının bir lütfu bile denebilir. Tamamen rasgele ve öngörülmesi o an ki duygular ile imkansız duygular. Tanrım sarılmak insana böyle hissettirir mi diyor insan. Tüm kafada dönüp duran vahşi akışı dindiren, huzuru sağlayan birşey bu. Zaman kavramının işlemediği yegane yer burası.

Geçmek Bilmez

Kaçabildiğim zamanlar oldu tabi. Uzun uzun düşünmekten çakılı kaldığım zamanlar da oldu. Geç kaldığımda oldu bir çok defa. Şu an ilkinden uzak diğerlerine çok yakın bir yerdeyim. Bir karar vermem gerekiyor çok yakında ama tanrı biliyor ki ellerimi titreten, sözcüklerimi birbirine sokan, çözümsüz bir sorudan bile daha tehlikeli olan bu karar özünde basit, çok basit. Bu korku bu kararsızlık, kararsızlık ta değil saf bir endişe bu alıkoyan. Tanrı ile beraber bunu bilmem çok garip. Hani bilmediğin şeyden korkardın? Gördüğün, anladığın zaman korku kalmamalı. Acı, çaresizlik, pişmanlık gibi kötü diyebileceğimiz duygular kabul edilebilir fakat bu hissettiğim korku neden geçmek bilmez? Pekala kafam karışık olma ihtimali de çok büyük.

Hatırladım

Öyle anlar geliyor ki, unuttuğum herşeyi hatırlamamı sağlıyor. Bazen mutlu olanlar geliyor hatırladığıma seviniyorum, bazen üzücü olanlar yine seviniyorum hatırladığıma daha net görebildiğim için, bazen atladıklarım geliyor geri dönmek üzere ve bunlar oldukça üzüyor. O kadar çok şeyi ertelemişim ki çoktan süreleri dolmuş. O kadar çok geri dönmek istemişim ki çoktan kaybolmuş. O kadar çok unutmuşum ki bunların hüsranı konuşmaya bile değmez, kelimeler yetmez.

Sanırım tekrar yazmam gerekiyor buraya. Biraz daha sık, dönüp okuyabilmek için.