Zaman zaman unutulmuş bir koridorda bulursun kendini, Yalnızlık, sıkışmışlık haddini aştığında yeni duygular getirir sana ve artık çıkmaz istemezsin bir şekilde garip bir şekilde. Ta ki biri seni çıkarana kadar, kurtulmak istemeden kurtulma planları yaparken biri tutar ve çeker oradan seni. Mucizevi bir şey olduğunu düşünüyorum bunun, hakkı verilemeyecek bir şey. Zaman zaman tanrının bir lütfu bile denebilir. Tamamen rasgele ve öngörülmesi o an ki duygular ile imkansız duygular. Tanrım sarılmak insana böyle hissettirir mi diyor insan. Tüm kafada dönüp duran vahşi akışı dindiren, huzuru sağlayan birşey bu. Zaman kavramının işlemediği yegane yer burası.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder