Hep çevremdekileri mutlu etmek istedim ama neredeyse hiçbir zaman direk yapamadım bunu. Bazen güzel şeyler söyleyip mutlu etmek istedim, bazen güzel bir şey yaparak. Basit olsun istedim hemen olsun mutlu olsun. Ne güzel şeyler söyleyebildim ne güzel şeyler yapabildim. Hatta bazen güzel birşeyler planlamışken, istemişken hatta ve hatta bana yapılan güzel bir şey için teşekkür etmek isterken berbat ettim üzdüm insanları. Birini mutlu etmem hep dolambaçlı yoldan oldu, bazen ben anlamadım onu mutlu ettiğimi bazen o anlamadı onu mutlu edenin ben olduğumu. Olsun böyleside güzel, keşke kendimi anlayabilsem.
İnsanların birbirini üzmesinin sebebi soru işaretleridir. Soru işaretleri birazcık karmaşık varlıklar ama, mesela aklına takıldığında sorarsan sorunu çözdürürler ama zaman ilerledikçe sorunun kaynağı daha kırılmaz birşeye dönüşür. İnsanlar için iyilik yapıyorsan "ben sana iyilik yapıyorum!" denmez tabi ki ama insanlara değer veriyorsanda bunu söylemenin kimseyi zayıflatmayacağını söyleyebilirim.
YanıtlaSilSevmediğin insanları mutlu etmeye çalışmak iyi bir insan olma çabası olabilir ama sevmediklerine elbet bunu belli edersin bu süreçte. Sevilmeyen insanlar çok kolay farkeder gülümseyen yüzlerin arkasını.
Ama mutlu olma konusunu bana sorarsan insanlar hep konuşmadıkları için mutsuzlar bence. Söylemek istedikleri şeyleri söyleyemedikleri için mutsuzlar, herkesten daha ağır iş verdikleri için patronlarına itiraz edemedikleri için, öğretmenlerine neden ders çalışmak istemediklerini anlatamadıkları için, nasılsın sorusuna hep 'iyiyim' dedikleri için ve komşunun daha iyi bir arabası olduğundan ona öfke kusamadıkları için mutsuzlar bence. Eğer insanları mutlu etmek gerçekten senin amacınsa sevdiğin insanlara da sevmediğin insanlarada aklından geçen düşüncelerden bazen bahsetmelisin, en fena onlar hakkında soru işaretleri oluştuğunda sormalısın. Blogun içinde blog açtım :)